သုဂ္ေခါဟ္ပု္ေဍာဟ္မန္းရွာ(or)ပု္ဖုဳံသာ၀ံင္ေခါဟ္ကု္ဳလင္မာ.လု္ဟွာ

ဖဒိုမန္းရွာ လုပ္ၾကံခံလိုက္ရတယ္ၾကားေတာ့ အေတာ္ ေၾကကြဲမိတယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ သာမက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္လည္း အခြင့္အေရးေတြ လက္လြတ္သလို ခံစားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္ေရးစတင္ခ်ိန္ကစလို႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ဆင္ႏႊဲလာခဲ့ရတာ ႏွစ္ ၆၀ ရွိေတာ့မယ္။ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအရံုး (ေကအန္ယူ) ဆိုတာလည္း လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္လာရတာ ႏွစ္ ၆၀ ရွိေတာ့မယ္။ ဒီေလာက္ ရွည္ၾကာတဲ့ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ အက်အဆံုး၊ အဆံုး အ႐ႈံးေတြလည္း မနည္းလွဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူေတြလည္း အသက္အိုးအိမ္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးရတာေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

မန္မာႏိုင္ငံအစိုးရက ထုတ္ေ၀တဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုမွ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရသို႔ တင္သြင္းတဲ့ အစီရင္ခံစာ (မျပည့္စံု ေလွ်ာ့နည္းေနတယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ စာရင္းေတြအရပဲ) ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ အစီရင္ခံစာတင္တဲ့ ကာလအတြင္းမွာပင္ အစိုးရစစ္သားမ်ားအပါအ၀င္ လူေပါင္း (၅,၆၉၃) ဦး ေသဆံုးခဲ့ရၿပီး၊ အရပ္သား ေသဆံုးရမႈ (၂၂,၀၇၇) ရွိတယ္လို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာရင္းမွာ သူပုန္ဖက္က အရပ္သား ေသဆံုးရမႈေတြ မပါ၀င္ေသးပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ စတင္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္ကာလအတြင္းမွာပင္ လူေပါင္း (၆၀,၀၀၀) ေသဆံုးခဲ့ရၿပီး၊ လူတသန္းေက်ာ္ အိုးအိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ အာဏာ ရွိစဥ္ကလည္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စစ္အာဏာ သိမ္းၿပီးကာလ ေနာက္ပိုင္း ျပည္တြင္းစစ္ပြဲအတြင္း က်ဆံုးရသူ တပ္မေတာ္သားအေရအတြက္၊ ဒဏ္ရာရသူႏွင့္ သူပုန္ အက်အဆံုး စာရင္းကို “တပ္မေတာ္သမိုင္း” ျပဳစုရင္း အတြဲတခုမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ အသင့္ရွိမေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အတိအက် မေဖာ္ျပႏိုင္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ရွည္ၾကာျပင္းထန္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မွာ တိုင္းျပည္လည္း ခ်ဳံးခ်ဳံးက်၊ လူေတြ၊ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြ မ်ားစြာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ဆက္ဆံလာခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ သူတို႔ကလည္း ဒီစစ္ကို ဒီထက္ျမႇင့္ၿပီး မီး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေအာင္ မတိုက္ခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ရခဲ့ရင္ ေက်လည္ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ အသင့္ ရွိၾကပါတယ္။ ေကအန္ယူအပါအ၀င္ အခ်ဳိ႕အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ယခင္က သီးျခား လြတ္လပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဒီလို ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ဳိးကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ အခ်ဳိ႕တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္နယ္ေပါင္းစု ျပည္ေထာင္စု (ဖက္ဒရယ္စနစ္)ကို သြားလိုတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီကိစၥေတြ အတြက္ အျပန္အလွန္ ကတိက၀တ္ေတြ ျပဳၾကၿပီး ေရရွည္ ဆက္လက္ တည္ေဆာက္သြားရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္သေဘာ ဆိုတာမ်ဳိးအထိ ျမင္ထားၾကပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ အေျခအေနက ဒီလို အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ဆံုးပါးေနၾကရတာပါပဲ။ သူတို႔ရွိစဥ္မွာ ေျပလည္မႈ ရႏိုင္ခဲ့ရင္ ပိုမိုအက်ဳိးမ်ားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔က ေရွ႕မွီေနာက္မီွ တြက္ခ်က္ႏိုင္မႈ ရွိသလို၊ အဖြဲ႔အေပၚလည္း ၾသဇာ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ္လွန္ေရးကို သူတို႔က စတင္လာခဲ့ေတာ့ သူတို႔ကပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးလိုခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရက ဒီအေျခအေနေတြကို မျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အပစ္အခတ္ရပ္ အဖြဲ႔ေတြကိုလည္း သေဘာထားမွန္မွန္နဲ႔ ဆက္ဆံတာမ်ဳိး မေတြ႔ရသလို၊ တိုင္းရင္းသားေတြၾကားထဲမွာေတာင္ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမူကို သံုးလို႔ ဆက္လက္ သပ္လွ်ဳိေနပါေသးတယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးေတြမွာ ၾကည့္ရင္ေတာင္ ကရင္နဲ႔ ဒီေကဘီေအ၊ အျခား ကရင္အုပ္စုငယ္ေတြကို အသီးသီး ဖဲ့ထုတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စစ္ေရးအရ အသာရေရးကို ဆက္လုပ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဆိုး ဆံုးကေတာ့ ယခု ဖဒိုမန္းရွာကို လုပ္ၾကံတဲ့ ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြအထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

.......... ........... ..............

ဖဒိုကို က်ေနာ္ စေတြ႔ဖူးတာကေတာ့ မာနယ္ပေလာမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔က မာနယ္ပေလာ ေျမာက္ဖက္ တဖက္စြန္းမွာ စခန္းခ်ေနၾကတယ္။ ဖဒိုမန္းရွာတို႔က ေတာင္ဖက္က်တဲ့ အပိုင္းမွာ။ မာနယ္ပေလာဆိုတာက သံလြင္နဲ႔ ေသာင္ရင္းျမစ္ၾကားက ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကၽြန္းဆြယ္ကေလးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာပါ။ ဒီေနရာမွာ ေတာင္တန္းျမင့္မားေတြ၊ ေရစီးသန္တဲ့ သံလြင္ျမစ္ေတြက သဘာ၀ အတားအဆီးလို ျဖစ္ေနေတာ့ သဘာ၀အရ အားေကာင္းတဲ့ ခံတပ္ေနရာလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ ABSDF မွာ၊ ေအာက္ေျခတပ္မွာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာ၀န္ယူေတာ့ ဖဒိုမန္းရွာနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီး ဆက္ဆံရမႈ မရွိလွဘူး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔က ဆက္သြယ္ေရးတပ္က ဗိုလ္မွဴးေခးနီ၊ ဗိုလ္မွဴးေရာဂ်ာ၊ ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ့ပိ (ေလာ၀ါဒီ) တို႔နဲ႔ ပိုဆက္ဆံၾကရတယ္။ ဖဒိုမန္းရွာက အဲသည္အခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ဆိုၿပီး သူ႔တာ၀န္က ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္တဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၊ NLD-LA၊ ေနာက္ပိုင္း စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔ေတာ့ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ (NCGUB) တို႔နဲ႔ ပိုဆက္ဆံရတယ္။ အခ်ဳိ႕ အစည္းအေ၀းေတြမွာ ေတြ႔ဆံုရတာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သတိျပဳမိတာကေတာ့ သူက မလိုအပ္ရင္ စကားသိပ္မေျပာတတ္တာရယ္၊ လိုအပ္လာရင္ ခ်က္က် လက္က် ေလေအးေအးနဲ႔ တဖက္သား နား၀င္ခံသာေအာင္ ေျပာျပႏိုင္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေၾကညာခ်က္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေနာက္က ဦးေဏွာက္သဖြယ္ ပါ၀င္ခဲ့ရတယ္ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူး။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္မွာ ေရြးေကာက္ခံအမတ္ေတြ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ မာနယ္ပေလာစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုဖို႔ လုပ္ၾကေတာ့ အႀကိတ္အနယ္ ညိႇႏိႈင္းၾကရတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ ညဥ့္နက္မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာခဲ့ၾကရတာမ်ဳိး ေတြ႔ရတယ္။ သည္ အစည္းအေ၀းေတြမွာလည္း ဖဒိုမန္းရွာက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ အုပ္စုအားလံုး သင့္ျမတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလို႔၊ သူ႔ ညိႇႏိႈ္င္းေဆြးေႏြးေရး အစြမ္းကို ျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ စကားလံုး တခုခ်င္းက အစ သူ႔စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြ မနည္းဘူး။

ဖဒိုမန္းရွာက ခပ္ေအးေအး ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ်ပဲ ေနတတ္တယ္။ သူက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနကသဖြယ္ ျဖစ္ေနေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔လည္း သိပ္ မေတြ႔ရပါဘူး။ စစ္အက်ႌအႏြမ္းနဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ ၀တ္တာမ်ဳိးေတာ့ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔က အလုပ္မရွိရင္လည္း သူ မအားမွန္းသိေတာ့ သူ႔အိမ္ကို သိပ္မေရာက္ျဖစ္ၾကဘူး။ တခါတေလေတာ့ ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္က တခါတေလ “ဖဒို”လို႔ ေခၚေလ့ရွိသလို၊ တခါတေလလည္း “ဆရာ”လို႔ပဲ လြယ္လြယ္ ေခၚမိပါတယ္။

ဖဒိုမန္းရွာက အႏုပညာရွိသူလို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားဘူး။ “ေရဆန္” ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ ဘာေတြေတာ့ ေရးတယ္။ ကဗ်ာေတြ ဘာေတြ ေရးတာေတာ့ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ကဗ်ာဆန္တယ္လို႔ ေျပာရတာက သူ ေတာထဲမွာ ေဆာက္ထားတတ္တဲ့ အိမ္အလွကေလးေတြေၾကာင့္ပါ။ အိမ္ေဆာက္ရင္ ေရြးတဲ့ေနရာက ခြင္က်တယ္။ ရသမွ် သစ္၀ါးကိုပဲ အားျပဳလို႔ အိမ္ကို အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပင္ သီးပင္ေတြ၊ ပန္းပင္ေတြကို အိမ္မွာ သာယာဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ အက်အန စိုက္ထားတတ္တယ္။ ေျမေပါက္တဲ့ ပန္းေရာင္စံုကေလးေတြ ရွိသလို၊ ဆိုင္းတြဲနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေတာသစ္ခြမ်ဳိးစံုလည္း ရွိတတ္တယ္။

က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ သူ႔အိမ္ကေလးက မယ္တုကီြေခ်ာင္းကေလးနားက သူ႔အိမ္ေလးပါ။ က်ေနာ္တို႔က ကဗ်ာဆန္တဲ့ အိမ္ကေလးလို႔ေတာင္ ေခၚပါတယ္။ အနားမွာေတာ့ ဒီေအဘီ႐ံုးစိုက္ရာကုန္း၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္တဲ့ စက္ကေလး၊ လူ႔ေဘာင္သစ္႐ံုးနဲ႔ NLD-LA ဌာနခ်ဳပ္ ႐ံုးစိုက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္း” လို႔ အမည္ေျပာင္းေပးထားတဲ့ လမ္းကေလး၊ ဆရာေတာ္ ဦးေခမာစာရ သီတင္းသံုးရာ ရဟန္းပ်ဳိေက်ာင္းတို႔ ရွိပါတယ္။ သူ႔အိမ္ကေလးကေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေမးတင္ေနၿပီး၊ ေခ်ာင္က်က် ခပ္ဆိပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ တည္ရွိေနပါတယ္။

တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ေရာက္လာရင္ သူ႔ဇနီးက ရွိတာနဲ႔ ထမင္း ထုတ္ေကၽြးတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က နာမည္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေတြ႔ရင္လည္း လြယ္လြယ္ အေမ (အမိုး) လုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ သူက ဗမာစကား သိပ္မရည္လည္ေသာ္လည္း အားလံုးကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံတတ္ပါတယ္။ ပဲခူး႐ိုးမနဲ႔ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၃) ေဒသမွာေနစဥ္ သူတို႔ ခက္ခဲပင္ပန္းရပံုေတြ၊ ထိုးစစ္ကာလေတြမွာ ေျပးလႊားေနၾကရၿပီး အတည္တက် မေနခဲ့ၾကရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကိုလည္း ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ သူကလည္း တကယ့္ ပါရမီျဖည့္ဖက္လို႔ ေျပာရမယ္။ ႏိုင္ငံေရး သိပ္မေျပာေပမယ့္ အမာခံ ရဲရဲေတာက္ပါပဲ။ သူက ဖဒိုထက္အရင္ မႏွစ္က ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္ ဆက္ဆံရတာက ABSDF ညီၫြတ္ေရး ၿပိဳကြဲစဥ္ကာလမွာပါ။ သည္အခ်ိန္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေပါင္းစည္းေရးျဖစ္ဖို႔ သူအစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပးခဲ့တယ္။ အသိအမွတ္ မျပဳဘဲ ေနလို႔မရႏိုင္တဲ့အထိ သူ ႀကိဳးစားေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲေနၾကေတာ့ ကိုယ္ေကာင္းတယ္၊ သူမေကာင္း ဇြတ္ေပျငင္းေနတာမ်ဳိးလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူက တကယ္တိုက္တာမဟုတ္၊ ကိုယ္က ပိုရဲရဲေတာက္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း ေျပာခဲ့မိၾကပါတယ္။ ဖဒို ကေတာ့ သူတို႔အရင္ က KNU/ KNUP အကြဲအၿပဲ ကာလအေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ထားၾကရမယ့္ သေဘာထားေတြနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ABSDF ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံကို ထီးကပလယ္ စခန္းမွာ လုပ္ေတာ့ သူေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းကို က်ေနာ္ အမွတ္ရ ေနပါေသးတယ္။ “လင္းယုန္ဆိုတာ ျမင့္ျမင့္ပ်ံတဲ့အခ်ိန္ ရွိသလို၊ နိမ့္နိမ့္ ပ်ံရတဲ့အခ်ိန္လည္း ရွိတယ္” တဲ့။ သူဆိုလိုတာက ေပါင္းစည္းေရးလုပ္လို႔ အခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္ေနရာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ ညီၫြတ္ေရးၾကည့္ၿပီး အနစ္နာခံရသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလူေတြကို အားေပးတာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေရရွည္သြားရမယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္နိမ့္ေနတဲ့ ကာလမွာလည္း စိတ္ရွည္ရွည္ထား ႀကိဳးႀကိဳးကုတ္ကုတ္လုပ္ဖို႔ သူက အၾကံေပးခဲ့တာပါ။

အဲသည္အခ်ိန္က ထီးကပလယ္စခန္းက ေကအန္ယူ ယာယီဌာနခ်ဳပ္ လုပ္ထားတဲ့ ေနရာပါ။ အဲသည္မွာလည္း သူ႔အိမ္ကေလး (တဲကေလးဆိုရင္ေတာ့ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္) က သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ ကဗ်ာဆန္ဆန္ပါပဲ။ သူနဲ႔ အတူေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔လည္း က်ေနာ္ စကားေျပာရေသးတယ္။ ဒီလူက ကရင္လူမ်ဳိး၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္တခုမွာ လံုျခံဳေရး ဆိုင္ရာ ဗ်ဴဟာ ေလ့လာမႈပညာ မဟာဘြဲ႔ (security studies) ေလ့လာၿပီး ျပန္လာသူ၊ ဒါေပမယ့္ ထင္းခြဲေနတာ၊ ထမင္း ခ်က္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါကိုေတာ့လည္း က်ေနာ္ သေဘာမေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္ျမင္တာကေတာ့ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သူတို႔ တန္ဖိုးရွိတဲ့အတိုင္း အသံုးခ်သင့္တယ္ ထင္တာကိုး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒီလူငယ္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း က်ေနာ္မသိေတာ့ပါဘူး။ ျပန္မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။

ဒါတင္မကပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔သူ သေဘာမတူခဲ့တဲ့ အျခားအခ်က္ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ငယ္ရြယ္ခ်ိန္၊ စစ္ေသြး ႂကြလြန္းေနခ်ိန္မွာ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္သူ႔သေဘာကို တခါတေလလည္း သေဘာမေတြ႔မိဘူး။ တခါတေလလည္း ဒီလို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေကအန္ယူမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ မလုပ္ႏိုင္ရတာလဲ။ ...ဒီလို လုပ္သင့္တယ္၊ ဟိုလို လုပ္သင့္တယ္။ သူက အင္အားႀကီးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔ ေကအန္ယူ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ဳိး ဦးေဆာင္ၿပီး ဘယ္လို စတင္ လုပ္သင့္တယ္... စသျဖင့္ ျမင္ခဲ့မိၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ အခ်ိန္က အဖြဲ႔ အစည္းရဲ႕ အကန္႔အသတ္ေတြ၊ အျခား မျမင္သာတဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြကိုလည္း ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကပါဘူး။

ဖဒိုမန္းရွာ ဘ၀မွာ မေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ မျပည့္၀ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ရွိခဲ့လိမ့္မယ္။ အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာကလည္း လူအမ်ားနဲ႔ လုပ္ၾကရတဲ့သေဘာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လည္း ခက္သားလား။ သူရဲ႕ မျပည့္၀ခဲ့တဲ့ အႀကီးမားဆံုး အိပ္မက္ကေတာ့ ကရင္အမ်ဳိးသားေတြအတြက္ စြမ္းေဆာင္ေပးခ်င္တဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေခတ္မီ တိုးတက္တဲ့၊ လြတ္လပ္ အမွီအခိုကင္းတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးေတြ ျပည့္၀ၿပီး လူမ်ဳိးေပါင္းစံု သဟဇာတ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသစ္လည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အျခားကိစၥေတြမွာလည္း သူ စိတ္လက္ မခ်မ္းသာ ျဖစ္ႏိုင္တာကို က်ေနာ္ ေတြးမိေသးတယ္။ ဥပမာ- ေကအန္ယူကေန ဗုဒၶဘာသာ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ ဒီေကဘီေအ (DKBA)အျဖစ္ ခြဲထြက္ သြားၾကတဲ့ အကြဲ၊ ေနာက္ပိုင္း ကရင္တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡ အဆင့္ ေရာက္ၾကရတဲ့အထိ ေသြးေခ်ာင္းစီး ျပႆနာ ေျဖရွင္း ၾကရတာေတြ၊ ေနာက္တခုက ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ မာနယ္ပေလာ က်ဆံုးခန္းပဲ။ ဒီေကဘီေအ အကြဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ မာနယ္ပေလာလည္း က်သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရွ႔တန္း မဲေညာခီးေတာင္တန္းမွာ ရံထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ဗုဒၶဘာသာတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ အကြဲေနာက္ လိုက္သြားေတာ့ မက်လည္း ဘယ္ခံႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမေရးထားတဲ့ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္မွာ မာနယ္ပေလာက်ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အစည္းအေ၀း တခုမွာ ဖဒိုမန္းရွာက သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ခဲ့ပံုေတြကိုလည္း ဖတ္ရေသးတယ္။

ဒါတင္မကဘူး။ အစုအၿပံဳလိုက္ ထြက္ေျပးေနၾကရတဲ့ ကရင္လူမ်ဳိး ဒုကၡသည္ေတြ၊ ျပည္တြင္းမွာပဲ ဟိုသည္ပုန္း ေျပးလႊားေန ၾကရတဲ့ ကရင္ရြာပုန္းေတြ၊ ျပည္တြင္း ဒုကၡသည္ (internally displaced person)ေတြကို ျမင္ရ ၾကားရေနတာအတြက္ေၾကာင့္လည္း သူ ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းေနႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကရင္လူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ကိုေစာကပိက ေျပာဖူးတယ္။ အခုတႀကိမ္ ကရင္လူမ်ဳိးေတြ ေျပာင္းေရႊ႔ထြက္ေျပးေနၾကရတာဟာ၊ (migrate) လုပ္ေနၾကရတာဟာ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ထဲကို ကရင္လူမ်ဳိးေတြ မြန္ဂိုကုန္းေျမျမင့္ကေန ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်လာမႈၿပီးရင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အႀကီးဆံုး အစုအျပံဳလိုက္ ေရႊ႔ေျပာင္းရမႈႀကီး (exodus) ပဲလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ တြက္ခ်က္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြက သိန္းေက်ာ္ ရွိေနပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ အိုးအိမ္စြန္႔ပစ္ ထြက္ေျပးေနၾကရသူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္းေဒသေတြမွာ (၅၀၀,၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိေနတယ္လို႔ အကူအညီေပးေရး အဖြဲ႔ေတြက ခန္႔မွန္းထားၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ကရင္လူမ်ဳိးေတြလည္း အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနပါတယ္။

ဖဒိုမန္းရွာကေတာ့ သည္လူေတြရဲ႕ ဒုကၡကိုလည္းေတြးလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မိႈင္းညိဳ႕ေနလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ သည္လူေတြကိုလည္း ထားလို႔ တမလြန္ကို သူခရီးမထြက္ခ်င္ေသးဘဲ ထြက္သြားခဲ့ရၿပီ။ ဒီဒုကၡ အစုအပံုထဲကသူေတြကို သူ ထားခဲ့ရၿပီ။ တဗိုလ္က် တဗိုလ္တက္ ေနာက္လူေတြက သူ႔တာ၀န္ေတြ ဆက္ထမ္းပိုးၾကလိမ့္မယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ သံသယမျဖစ္မိပါဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီစာေလးကို သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးမိပါတယ္။ သူက ဘ၀မွာ အနိမ့္ခ်ဆံုး ေနထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူက အျမင့္ဆံုး ပ်ံသန္းသြားခဲ့တယ္။ လူေတြကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ (legendary) ဇာတ္လမ္းကို အမွတ္ရေနၾကပါလိမ့္မယ္။


(မူရင္း - http://yaw-han-aung.blogspot.com/2008/02/blog-post_1303.html