Friday, March 13, 2009
Thursday, February 26, 2009
ကရင္အမ်ိဳးသားေန႔ အရင္ေဆာင္းပါး
ေဆာင္းရက္ ကုန္ခါနီးခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ႐ုတ္တရက္ အေအးဓာတ္က ပိုလာတယ္။ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္းေလးကို ေတာေတြ ေတာင္ေတြၾကားမွာ ေတြ႔ရမယ္။ ေတာေတာင္အလယ္က ျပားဝပ္ေနတဲ့ စခန္းေလးကိုျမင္ရင္ က်မစိတ္ထဲ လြမ္းရမလို၊ ေဆြးရမလိုနဲ႔ တမ်ဳိးပဲ ခံစားရတယ္။ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ က်မဝန္းက်င္နဲ႔ လားလားမွမတူတဲ့ ဒီဝန္းက်င္ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ေနရတဲ့အျဖစ္က က်မအတြက္ အိပ္မက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲ။
ဘဝရဲ႕ အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြထဲမွာ ဒုကၡသည္ဆိုတာကို ေတြးထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒီဘဝကို က်မက ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ၊ အေျခအေနေတြက က်မကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ က်မတို႔ဘဝေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ျမႇဳပ္ႏွံထားရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ အမိေျမကို ျပန္ခြင့္ရမယ္ဆိုတာ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ က်မရဲ႕ ဘဝေတြကို ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးမွာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ သိပ္မ်ား ၾကီးက်ယ္သြားမလား။ ၾကီးက်ယ္တယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ စစ္အာဏာရွင္တံတိုင္းကို ဘဝနဲ႔ ႐ိုက္ခ်ဳိးျပခဲ့တဲ့ ဖခင္နဲ႔ ခင္ပြန္းသည္တို႔ရဲ႕ သမီးဘဝ၊ ဇနီးသည္ဘဝနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ က်မအသက္ ၄၂ ႏွစ္တိုင္တဲ့ ဒီကေန႔ အခ်ိန္အထိပါပဲ။
က်မတို႔ဘဝေတြထက္ ဆိုးရြားတဲ့ ကရင္တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဘဝကလည္း ေၾကကြဲနာက်င္စရာ။ ေတာေတာင္ထဲမွာ အိုးအိမ္စြန္႔ခြာၿပီး စစ္ေျပးဒုကၡသည္အျဖစ္ ေနေနရတာ ျပည္တြင္းစစ္ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္တဲ့ ဒီကေန႔အထိပါပဲ။ ကို္ယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ ကိုယ့္လယ္ေျမမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် စိတ္ေအးလက္ေအး မေနႏိုင္တဲ့ ဘဝေတြ၊ စာသင္ခန္းထဲ ဝင္ႏိုင္ဖို႔ထက္ ဗမာစစ္သားျမင္ရင္ ေျပးရမယ္ဆိုတဲ့ ဘဝအသိနဲ႔ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေျမၾကီးေပၚ ထမင္းပံုၿပီး စစ္ေျပးရင္း ပုန္းရင္း စားရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ ကေလးေတြကို ေမာင္းထဲထည့္ေထာင္း၊ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြကို အဓမၼက်င့္၊ မီးဖိုထဲ အရွင္လတ္လတ္ မ်က္ႏွာအပ္ အသတ္ခံရသူေတြ အို --- နာက်င္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။
ေက်ာင္းစာသင္ခန္းနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမကို သူတို႔ကေလးဘဝမွာ မျမင္ခဲ့ရဖူးတဲ့၊ ပလိုင္းေတြထဲ လြယ္ပိုးၿပီး ဆင့္ထက္ကဲ ခ်ီပိုးေျပးရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ ၾကီးျပင္းရတဲ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာစိမ္းတဲ့သူကို သတိထားဆက္ဆံတတ္တယ္။ စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တတ္သူေတြ ဒုကၡကို ခံစားရပံုခ်င္း မတူေပမယ့္ ဒုကၡေရာက္ရတာခ်င္းက်ေတာ့ အတူတူပါပဲ။
က်မတို႔ရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ သူတို႔ဒုကၡေတြ ေပါင္းစည္းသြားေတာ့ က်မတို႔ တသားထဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ သဘာဝတရားကလည္း ေတာေတာင္ေရေျမကို ေလာကလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးၿပီး၊ က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းေလးကို သာယာေအာင္ ဖန္တီးေပးတယ္။
ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းေဘးက ေတာင္ၾကီးကို အေဝးကၾကည့္ရင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိန္းမ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနသလို ျမင္ရမယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးရဲ႕ထိပ္ အဖုအထစ္ေတြက သဘာဝအတိုင္း ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ရဲ႕ သားျမတ္အသီးေလးအတိုင္း ရွိေနတာလည္း အံ့ၾသစရာ။
အဲ့ဒီေတာင္ၾကီးေဘးမွာ သက္ကယ္၊ အင္ဖက္မိုး၊ ဝါးခင္း၊ ဝါးကပ္ကာ အိမ္ မည္ကာမတၱ တဲေလးေတြထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ဘဝမ်ဳိးစံု ရွိပါတယ္။ အေရာင္အေသြးစံု၊ ဘဝစံု၊ ရည္ရြယ္ခ်က္အစံုနဲ႔ စိတ္ကူးေတြကလည္း ႏို႔ဖိုးေတာင္ထက္ ၾကီးပါတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို တေျဖးေျဖး နိမ့္ဝင္သြားတဲ့ ေနလံုးၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး က်မတို႔ လြမ္းရျပန္ေရာ။
ျမန္မာျပည္အလြမ္းေတြနဲ႔ က်မတို႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔ကို ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာပဲ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ စခန္း႐ံုးထဲမွာ လူေတြ ျပည့္ေနၿပီ။ ႐ိုးသားပြင့္လင္း ကရင္လူမ်ဳိးေတြ ႐ိုးရာအဝတ္အစားေတြနဲ႔ လွပတင့္တယ္ေနၾကတယ္။ စင္ေပၚမွာေတာ့ ဖားစည္ပံုပါတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားအလံက ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား။
ကရင္အမ်ဳိးသားၾကီးေတြက လြယ္အိတ္လြယ္သူ၊ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းသူနဲ႔ ေဆးတံကိုက္သူကိုက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ ေပၚေနတဲ့ ကရင္အဖိုးအိုက ကရင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္းၾကီးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႔အမွ် စူးရွေတာက္ပတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကလည္း ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးဆံုးေသးဘူးလို႔ ေျပာေနသေရာင္။
ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔အတြက္ အခမ္းအနား စတင္တဲ့အခါ စခန္းဥကၠ႒ ဦးလွေရႊက ဒုကၡသည္ေတြကို ခိုလံႈခြင့္ျပဳတဲ့ ထိုင္းေတာ္ဝင္ အစိုးရနဲ႔ စခန္းတာဝန္ရွိသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ တက္ေရာက္လာသူေတြကို “ဝါေလးေက” လို႔ ကရင္လို ႏႈတ္ဆတ္လိုက္ေတာ့၊ ပရိသတ္ကလည္း “ဝါေလးေက” လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆတ္လိုက္တာ ခန္းမတခုလံုး ဟိန္းထြက္သြားတယ္။ “ဝါေလးေက'' ဆိုတာ ကရင္လို ''မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
ဦးလွေရႊ ျမန္မာလို ေျပာတဲ့အထဲမွာ “ကရင္လူမ်ဳိးေတြကို အၿမဲတမ္း ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲတဲ့ ဗမာစစ္အစိုးရကို မုန္းသလို ဗမာလူမ်ဳိးေတြကိုလည္း မုန္းခဲ့တယ္။ ကရင္ေတြကိုမွ ဗမာစစ္အစိုးရက ညႇဥ္းပန္းတာ သတ္ျဖတ္တာလို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္လာေတာ့မွ ဗမာျပည္သူလူထုပါ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ ခံရတာလို႔ သိခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာနဲ႔ ကရင္ အတူတူပါပဲ” လို႔ ေျပာသြားတယ္။
KNU ဗိုလ္ခ်ဳပ္မန္းေက်ာ္ေဖကေတာ့ ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ေပၚပံုကို ေျပာျပပါတယ္။ အခုတတ္ေရာက္ေနတဲ့ စခန္းထဲက လူမ်ဳိးစံုေတြကိုျမင္ေတာ့ ပင္လံု ညီလာခံလားလို႔ ထင္ျမင္မိတဲ့အေၾကာင္း စတင္ေျပာပါတယ္။
“ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ကို ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔လို႔ ဘာေၾကာင့္ သတ္မွတ္ရသလဲဆိုေတာ့ ၁၉၄၈ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္မွာ ျမန္မာတျပည္လံုး ကရင္လူမ်ဳိး ၄ သိန္းေက်ာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြက (၁) ကရင္ျပည္ ခ်က္ခ်င္းေပး၊ (၂) ကရင္တက်ပ္၊ ဗမာတက်ပ္ ခ်က္ခ်င္းျပ၊ (၃) လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္း အလိုမရွိ၊ (၄) ျပည္တြင္းစစ္ အလိုမရွိ ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြပါပဲ။
ကရင္ေတြ ေသြးတစက္မွမက်ဘဲ ကရင္ျပည္ရေအာင္ ေတာင္းမယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီးက ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ လိုလားတယ္ ဆိုတာကို ျပသေနပါတယ္။ ကရင္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ အၾကမ္းဖက္တာကို မလိုလားပါဘူး။ စစ္အစိုးရရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ကရင့္အမ်ဳိးသား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားကို ကာကြယ္ဖို႔ လက္နက္ကို္င္လမ္းစဥ္ကို မေရွာင္မလႊဲသာ လိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေရြးစရာလမ္းမရွိလို႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရြးခဲ့ရတာပါ” လို႔ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာသြားပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုေပမယ့္ ဘာအေဆာင္အေယာင္မွ မရွိရွာဘူး။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈေတြ၊ ျဖဴစင္မႈေတြသာရွိတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားပါ။
ေခါင္းေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဦးဗလာဒူးက “ဟိုတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ကရင္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြက ၃ နဲ႔ ၄ ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္ကို အတူခံေနရတဲ့အတြက္ ၄ နဲ႔ ၃ ျဖစ္သြားပါၿပီ” တဲ့။
က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ရွမ္း တိုင္းရင္းသားေတြလည္း ႐ိုးရာဝတ္စံုေတြနဲ႔ ကရင့္အမ်ဳိးသားေန႔ကို တတ္ေရာက္အားေပးၾကပါတယ္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ မွီတြယ္ေပါင္စည္းလ်က္ရွိတဲ့ ခြန္အားေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြက ျမစ္ၾကီးတခုထဲကို ေရေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းစပ္စီးဆင္း ေနသလိုပါပဲ။
႐ိုးရာအစားအစာေတြကိုလည္း ျပပြဲလုပ္သြားပါတယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာအမွတ္အသား အစားအစာျဖစ္တဲ့ “တာလေပါ” ဟင္းကို ကရင္စာသင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာၾကီးက ရွင္းျပေတာ့ က်မမွာ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္း တုန္လႈပ္သြားရတယ္။ ေျပာတတ္လိုက္တာလို႔လည္း ႏႈတ္က ဖြင့္ဟမိတဲ့အထိပါ။
“က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ဳိးေတြမွာ ဖူလံုတဲ့ အစားအစာနဲ႔ မဖူလံုတဲ့ အစားအစာဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ဳိးေတြကို ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် တာလေပါစားၾကီးတဲ့ ေကာင္ေတြလို႔ ေျပာၾကတယ္။ တာလေပါဆိုတာ ဆန္ကိုေလွာ္ၿပီး အသီးအႏွံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ခ်က္တဲ့ဟင္းကို ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေဒသေတာင္ယာေတြက ထြက္တဲ့ ဆန္၊ အသီးအႏွံေတြ ေရာခ်က္ထားတဲ့၊ ဖူလံုရင္ေတာ့ အသားငါး ထည့္ပါတယ္။ တာလေပါထဲမွာ ၾကိမ္ဖူးလည္း ပါပါတယ္။ ၾကိမ္ဖူးက ဆိမ့္သက္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ တာလေပါထဲကို ၾကိမ္ဖူးထည့္ေပးတယ္။ တာလေပါစားၿပီး ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးကို တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။
တာလေပါစားၿပီး အသက္ဆက္ရတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးက ေၾကကြဲဖြယ္ရာ တာလေပါအေၾကာင္း နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ပရိသတ္က ၿငိမ္သက္သြားတယ္။
က်မတို႔ ဗမာအစားအစာကေတာ့ ၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီး ကာလသားခ်က္နဲ႔ လက္ဖက္ပြဲပါ။ ၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီးကို အလြယ္တကူမို႔သာ ခ်က္ရတယ္။ ႐ိုးရာဟင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုးရာမဟုတ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ကာလသားေတြ ၾကက္ခိုး၊ ဘူးသီးခိုးၿပီး အေပ်ာ္ခ်က္စားၾကပါတယ္။ ၾကက္သားခ်က္ရင္ ဆရာၾကီးေသာ္တာေဆြ ေျပာတဲ့ စကားကို သတိရမိပါတယ္။ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့၊ ေသရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ၾကက္က ပိုခ်ဳိတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ေတာရြာေတြေရာက္လို႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ ခ်က္ေၾကြးတဲ့ ၾကက္သားဟင္းက သိပ္စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၾကက္ဆိုရင္ ေတာင္ပံ၊ ဆီဖူး လူမဦးေစနဲ႔လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ကာလသားခ်က္က ဆီနည္းနည္းနဲ႔ အရည္ေသာက္ဟင္းမို႔ ထမင္းမိန္ၿပီး စားေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ဝင္းက ေျပာသြားပါတယ္။
ဗမာအသင္းတာဝန္ခံ ကိုထိန္လင္းေအာင္ က က်မကို လက္ဖက္ပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါတဲ့။ တာလေပါဟင္းအေၾကာင္းလို ရသစံုေအာင္ ေျပာႏိုင္ဖို႔ က်မဘက္က ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မထားႏိုင္ေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားေျပာခဲ့ပါတယ္။
တာလေပါအေၾကာင္း နားေထာင္ေနတုန္းက က်မရင္ထဲ ခံစားရပါတယ္။ ေဒသအစားအစာဆိုတာ ကိုယ့္ေဒသထြက္တဲ့ ထြက္ကုန္ေပၚမွီၿပီး အသက္ရွင္ ရပ္တည္ၾကရတာမို႔လား။ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းမ်ားမွ၊ ရာသီဥတုေကာင္းပါမွ ေဒသခံမ်ား ဖူဖူလံုလံု စားရတာပါ။ က်မေရာက္ဖူးတဲ့ ပံုေတာင္ပံုညာ ေယာနယ္ဘက္မွာ ရာသီဥတု မေကာင္းလို႔၊ စိုက္ပ်ဳိးစရာ ေတာင္ယာနည္းလို႔ သံုးလြန္းတင္စားရတယ္ ၾကားေတာ့ ဘာ့လို႔ သံုးလြန္းတင္ေခၚလည္း ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေၾကြဥ၊ ေျပာင္း၊ ဆန္အနည္းငယ္ေရာၿပီး ခ်က္ရတယ္။ ဆန္တမ်ဳိးထဲ မစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သံုးလြန္းတင္လို႔ ေခၚတာပါတဲ့။
ဒီအေၾကာင္းကို ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးေဖာ္ျပခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီအေၾကာင္းကို မသိၾကပါဘူး။ တကယ္ဆင္းရဲၾကသူေတြ ထမင္းႏွစ္နပ္ စားခြင့္ မရွိပါဘူး။ မနက္စာ၊ ညစာ ေပါင္းၿပီး တနပ္ထဲ စားရသူေတြ ေတာရြာေတြမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ အာဟာရခမ္းေျခာက္ၿပီး ဘဝလမ္းေပ်ာက္ေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးပါ။
လက္ဖက္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စတင္စားသံုးတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ လက္ဖက္ကေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာအစားအစာတင္ မဟုတ္ဘဲ ႐ိုးရာနတ္တင္ ကေတာ့ပြဲျပင္ရင္ လက္ဖက္နဲ႔ တင္ရပါတယ္။လက္ဖက္ကို ၾကားခံ သံခင္း၊ တမန္ခင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကတာ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အလႉပြဲ၊ မဂၤလာပြဲမ်ားမွာ ဧည့္သည္ကို မြန္ျမတ္တဲ့ အစားအစာအျဖစ္ လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။
ေက်းလက္ေတြမွာ တရားတေဘာင္ျဖစ္လို႔၊ ပဋိပကၡျဖစ္လို႔ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ေက်ေအးခ်င္လို႔ ေက်ေအးမယ္ဆိုရင္ လက္ဖက္ပြဲ ျပင္သြားၾကပါတယ္။ လက္ဖက္ပြဲကို တဖက္လူက ဖြင့္စားတယ္ဆိုရင္ အမ်က္ေျပ ေက်ေအးတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ လက္ဖက္ပြဲကို ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား စားၿပီး ဗမာျပည္သူလူထုကို အမ်က္ေျဖၾကပါ။ ဒီလက္ဖက္ပြဲကို ၾကည့္ရင္ လက္ဖက္ပြဲလို႔ ထင္ၾကမယ္။ ႐ိုး႐ိုးလက္ဖက္ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ဖက္အသားက ရွမ္းျပည္က ထြက္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း၊ ပဲေၾကာ္က က်မတို႔ အညာေျမလတ္က ထြက္ပါတယ္။ ဒီျငဳပ္သီးေလးက ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ကရင္အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ စိုက္ထားတဲ့ ျငဳပ္သီးမို႔ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု လက္ဖက္ပြဲဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ က်င္းပရေပမယ့္ ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီး အေၾကာင္းကို သီဆိုတီးမႈတ္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားၾကသူေတြက ရခိုင္အမ်ဳိးသားအဆိုေတာ္၊ တေယာထိုးသူက ခ်င္းအမ်ဳိးသား၊ ဂစ္တာ ဒရမ္တီးသူေတြက ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ တပ္မဟာ ၂၄ က ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား။ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ မြန္္ အမ်ဳိးသားေတြ ဝိုင္းဝန္းသီဆိုသြားပါတယ္။ သီခ်င္းသံက စခန္းအတြင္းက ပရိသတ္ပါ အားမာန္တက္ၾကြ ျမဴးခုန္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္က လမင္းနဲ႔ ၾကယ္ေတြပါ ကခုန္ေနၾကတာမ်ား ၾကယ္ေတြဆိုတာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔။
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ တိုက္ပြဲၾကားက ေပၚခဲ့တယ္ဆိုတာ ကရင့္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီးက သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။
ကရင့္အမ်ဳိးသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို တြန္းပို႔ခဲ့တယ္ဆိုတာကို က်မတို႔ နားလည္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေန႔ပါပဲ။
နွင္းပန္းအိမ္၊
mizzima news
Sunday, February 1, 2009
ႏွစ္ (၆၀) ျပည့္ ကရင့္အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနား ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းဓာတ္ပုံအခ်ိဳ႕(၃၁-၁-၀၉)
ႏွစ္ (၆၀) ျပည့္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေန႔အခမ္းအနားကို ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္(KNLA) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ တပ္မဟာ (၇) နယ္ေျမတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္အင္အားစုမ်ား အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးတို႔က တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးသည္ ကရင္လူထုတရပ္လံုးႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္သူမ်ားအားလံုး၏ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ ကရင္လူထုတရပ္လံုးႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူအားလံုး ပူးေပါင္းၿပီး နအဖစစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္သြားရန္ကို ေတာင္းဆိုေၾကာင္း ဇိုယာဖန္းက ေျပာသည္။
“က်မတို႔ေတာ္လွန္ေရး မေအာာင္ျမင္ေသးတာက က်မတို႔ ညံ့လို႔မဟုတ္သလို ရန္သူကေတာ္ေနလို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ တိုင္းရင္းသားေတြေရာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြေရာ ဒီထက္ပိုၿပီး ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္၊ လူထုေတြကိုလဲ ထိထိေရာက္ေရာက္ စည္း႐ံုးဖို႔လိုတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းေတြ အစိုးရေတြကိုလဲ ဖိအားေပးဖို႔ စည္း႐ံုးလုပ္ေဆာင္ရမယ္” ဟု ၎က ေျပာသည္။
ထို႔အျပင္ ကရင္အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္မွ စစ္သည္တဦးက “ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာလဲဆိုေတာ့ စစ္မွန္တဲ့တရားကို ကိုင္စြဲၿပီးေတာ့မွ ဒီေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲတယ္၊ က်ေနာ္ ကရင္စစ္သားတေယာက္အေနနဲ႔ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္၊ အမွန္တရားကို ကိုင္စြဲတိုက္ပြဲဝင္တာေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္” ဟု ေျပာသည္။
ကရင့္အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္းေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ကာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး တိုင္းရင္းသားတန္းတူညီေရးအတြက္ ကရင့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားခ်မွတ္ခဲ့သည့္ မူမ်ားအတိုင္း ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
Monday, January 26, 2009
မိမိကုိယ္ကုိ အစျပဳပါ
မင္းဘာလူမ်ိဳးလဲ.
ကြ်န္ေတာ္ကရင္လူမ်ိဳးပါ.
စေကာလား ပုိးလား.
ကြ်န္ေတာ္ ပုိးကရင္ပါ။
ဒါဆုိ မင္းပုိးကရင္စကားတတ္မွာေပါ့၊ ေရးေကာ ေရးတတ္လား။
ထုိေမးခြန္းအတြက္ေတာ့ သြက္လက္စြာ အေျဖေပးဖုိ႕ ကြ်န္ုေတာ့္မွာ အဆင္သင့္မရိွ။
ဒါေၾကာင့္ -ဟင့္အင္း၊ စကားေတာ့ နဲနဲေျပာတတ္တယ္၊ စာက်ေတာ့ အေရးေရာ အဖတ္ေရာ မရဘူး-လုိ႔ အမွန္အတုိင္း ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။
တုံ႕ဆုိင္း ေလးတြဲ႕ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေျဖအဆုံးမွာ အထင္ေသးေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားစြာကုိ သိမ္ငယ္စြာ ရင္ဆုိင္လုိက္ရသည္။
-မင္းကြာ ကရင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စာလဲမတတ္ စကားလဲမတတ္ဆုိေတာ့ ကရင္ အ ပဲကြ ဟားဟား။
ေနာက္ေျပာင္လုိေသာစကားလား ခ်ိဳးဖဲ့လုိက္ေသာစကားလား ကြ်န္ေတာ္မခဲြျခားနုိင္ခဲ့။
ပုိးကရင္လူမ်ိဳးအမ်ားစု ရိွေနေသာ ဤလုပ္ငန္းခြင္မွာ ပုိးကရင္စာမတတ္သူ ပုိးကရင္စကား မတတ္သူက ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမုိ႕ အထင္ေသးေသာ အၾကည့္မ်ား ရွံဳ႕ခ်လုိေသာ စကားသံမ်ားကုိ ခံျပင္းျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ခံစားလုိက္ရ၏၊ အလုပ္စတင္ ၀င္ေရာက္တဲ့ေန႕မွာပဲ ္ လူေတာမတုိး၀့ံေသာ ခံစားမႈကုိ အားငယ္စြာ ခံစားလုိက္ရ၏၊
ရင္မွာ နာက်င္ေနေသာ္လည္း ျပန္လည္ေခ်ပ ေျပာဆုိနုိင္ဖုိ႔ စကားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္မွာမရိွ။
-သူ႕ကုိယ္သူ ကရင္တဲ့ကြာ ဟားဟား-
မလွမ္းမကမ္းဆီမွာ ခနဲ႕တဲ့တဲ့စကားသံႏွင့္အတူ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာလုိက္ေသာ အသံမ်ားက နားစည္အတြင္းသုိ႔ တုိး၀င္လာသည္။ ေထာင္းခနဲထြက္လာေသာ ေဒါသကုိ အခ်ိန္ိမွီ မတားဆီးနုိင္ခဲ့။
-ဒီမွာ မင္းတုိ႕က ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အားနည္းခ်က္ေတြကုိ ကူညီေပးရမဲ့အစား ေလွာင္စရာေျပာင္စရာလုိ႔ သတ္မွတ္ေနၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ပုိးကရင္ဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးစုက တစ္ျခားလူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ေနာက္မွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ရတာကြ….၊ မင္းတုိ႔လုိ လူမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ေသြးစည္းမႈေတြ မရိွေတာ့တာ၊ ေအး မင္းတုိ႔ၾကည့္ထား မင္းတုိ႔ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ေကာင္က တစ္ေန႕မင္းတုိ႔အေပၚမွာ အစစအရာရာ သာေစရမယ္…၊
ေဒါသေသြးတုိ႕ ဆူပြက္စြာျဖင့္ စိတ္ရိွရိွ ျပန္ေျပာပစ္လုိက္သည္။ အနီးရိွထုိင္ခုံကုိ အားရိွပါးရိွ ေဆာင့္ကန္ၿပီး ေနရာမွ နားေနေဆာင္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထုိေန႕ တစ္ေန႕လုံး အလုပ္ခြင္သုိ႔ မေရာက္ေတာ့။
ေနာက္တစ္ေန႕
မေန႕က အရိွန္မျပယ္ေသးတာေၾကာင့္ အလုပ္ခြင္ကုိ ၀င္လာေသာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာက မႈန္ေတေတႏွင့္ တင္းမာေနသည္၊ လူအသစ္ျဖစ္ေနရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ စကားမ်ားထား ေသာအျဖစ္ကတစ္ေၾကာင္းမုိ႔ ဘာလုပ္ၿပီးဘာကုိင္ရမည္မသိ။ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ အခန္း ေထာင့္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ေနမိသည္။
-ေထာင္ဖန္း .. ဟုိေန႕ကအလုပ္၀င္လာတဲ့ အသစ္တစ္ေယာက္ကုိ ၀က္ဆီႏႊာတာ သြားျပ လုိက္.၊
ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ၊
စားဖုိတာ၀န္ခံ ဆရာမ၏စကားအဆုံး ေထာင္ဖန္းဆုိသူက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လက္ယပ္ၿပီး လွမ္း ေခၚသည္၊
-ကဲ ဟုိေနာက္ေဖး စင္ေပၚက ဓားမတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး ငါနဲ႕လိုက္ခဲ့-၊
ေထာင္ဖန္း ဆုိသူက မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး ဆက္ဆံရအဆင္ေျပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ဟု အကဲခပ္မိ သည္။
လာ ညီေလး
သူ႕အမူအရာ သူ႕စကားသံကုိ ၾကည့္္ၿပီး ေထာင္ဖန္းဆုိတဲ့သူဟာ ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာၿပီး ဆက္ဆံေရးေကာင္းမယ့္လူတစ္ေယာက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္အကဲခတ္လုိက္သည္္။
ဒီဆုိင္မွာ အလုပ္စ၀င္တဲ့သူမွန္သမွ် ၀က္ဆီႏႊာ ေပါင္းအုိးေဆးတဲ့ အလုပ္ကုိ တစ္လေလာက္ ဦးစြာ လုပ္ရတယ္၊ ဒါကေတာ့ ထုံးစံပဲ၊
ဟုတ္ကဲ့
ဒါနဲ႕ မေန႕က ငါ့ညီနဲ႕ အုိင္းဘြားတုိ႔အုပ္စု စကားမ်ားၾကတယ္ဆုိ ဟုတ္လား
ဟုတ္တယ္ အစ္ကုိ
မေန႕က အစ္ကုိနားရက္ဆုိေတာ့ မသိလုိက္ဘူး၊ ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲ
သူ႕အေမးေၾကာင့္ မေန႕က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလုိက္သည္၊
သူတုိ႕က ဒီလုိပါပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ မထားနဲ႕ အားလုံးက ရုိးသားၾကပါတယ္၊ ေတာက တက္လာၾက တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ စကားအေျပာအဆုိမတတ္ေသးလုိ႔ပါ၊ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္၊ ၀က္အဆီေပၚရိွ အေခါက္ကုိ ႏႊာျပရင္း သူက ေျပာသည္။
ၿပီးေတာ့ သူက ထပ္ေျပာသည္-
-ကရင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စကားလဲမတတ္ စာလည္းမတတ္ဆုိတာကေတာ့ မေကာင္းဘူး ငါ့ညီရဲ႕၊ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုစလုံးတတ္တာ ပုိေကာင္းတာေပါ့၊ ေလ့လာဖုိ႔မေမ့ပါနဲ႕ ကုိယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕ စကားနဲ႕စာေပဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ထိန္းသိမ္းမွ က်န္မွာကြ၊
ကဲ ျပတဲ့အတုိင္း ေျဖးေျဖးဆက္လုပ္လုိက္ပါ၊ အစ္ကုိသြားလုိက္အုံးမယ္ ဆုိၿပီး ထြက္သြားသည္။
ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါပဲ အစ္ကုိ
ကုိယ့္လူမ်ိဴးရဲ႕ စာေပနဲ႕စကားဆုိတာ ကုိယ္ကထိန္းသိမ္းမွ က်န္မွာကြ ဆုိတဲ့ စကားသံက ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထၿပီး က်န္ရစ္ေတာ့သည္၊
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမေတြဆုံလုိ႔ ျမန္မာစကားေျပာတဲ့အခါ အေဖက အၿမဲသတိေပးဆူတတ္သည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ စကားေကာင္းေနတုန္းမွာ -ေဟ့ကေလးေတြ ကရင္စကားေျပာ လုိ႔ အေဖကလွမ္းေအာ္လုိက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က အေဖ့ကုိ စိတ္ဆုိးတတ္ေသးသည္၊ အေဖက အၿမဲေျပာတယ္ ျမန္မာစကားဆုိတာ နုိင္ငံသုံးစကားဆုိေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလုိ႔ရတယ္တဲ့၊ အိမ္မွာလူဆံုတုန္း ကရင္စကား ကုိ အၿမဲတုိင္းေျပာေပးမွ ကုိ္ယ့္ရ႕ဲမိခင္စကားကုိ မေမ့မွာေပါ့၊
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း လူငယ္ေတြ ဆုိေတာ့ နားမ၀င္ခဲ့ဘူးေလ၊ အခုမွ ကုိယ့္လူမ်ိဳးၾကားထဲေရာက္ၿပီး ကုိယ့္ဘာသာစကားကုိ မေျပာနုိင္ မေရးနုိင္တာ အေတာ္ရွက္မိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္စကားကုိ နားေထာင္ရင္း ကုိေထာင္ဖန္းက ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႕ ျပဳံးၿပီး-
ဟုတ္တယ္ငါ့ညီ ဒါတကယ္ရွက္စရာပါ၊ ကုိယ့္မိခင္ဘာသာစကားနဲ႕ စာေပကုိ မတတ္တာ ရွက္စရာအေကာင္းဆုံးပဲကြ၊ အခု သေဘာေပါက္သြားၿပီးဆုိေတာ့ ျပန္ၿပီး ႀကိဳးစားသင္ယူေပါ့ကြာ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေျပာပါတယ္၊
ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၿပန္ႀကိဳးစားေလ့လာပါ့မယ္၊
မသိတာရွိရင္ အစ္ကုိ႕ကုိေမးေပါ့ ဟုတ္လား၊ စကားေျပာတာကေတာ့ အလုပ္ထဲမွာလဲ သူမ်ားေျပာတာကုိ အေသခ်ာလုိက္မွတ္ရင္ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႕ ငါ့ညီ ေျပာတတ္သြားမွာပါ၊
ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကုိ၊
ကြ်န္ေတာ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ကုိေထာင္ဖန္း တစ္ေယာက္ ေက်နပ္စြာ ျပဳံၿပၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဖခုံးကုိ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လုိက္သည္။
ငါတုိ႔ စကား ငါတုိ႔စာေပကုိ ငါတုိ႔ ထိန္းသိမ္းမွ ငါတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈ ငါတုိ႔လူမ်ိဳး တည္ၿမဲမွာကြ၊
သူ၏ ထက္သန္စြာ ေျပာလုိက္ေသာ စကားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလုံးအိမ္မွာ ခုိင္မာစြာ ေနရာယူလွ်က္။
…………………………….
-စန္းသိမ္ေထာင္… နင္အရက္ေတြ ေသာက္တတ္ေနၿပီဆုိ
-ဟ ေယာက်္ားပဲ အရက္ေသာက္တတ္တာ ဘာဆန္းလဲ
-လူကုိဖ်က္ အရက္တဲ့ နင္လဲ ၾကားဖူးတာပဲ အက်င့္မလုပ္စမ္းပါနဲ႕
-ဟာကြာ.. အလုပ္အားရက္မွာ လာျမည္းမိပါတယ္ ဆူဖုိ႔ေမာင္းဖုိ႔ပဲ သိတယ္၊ နင္လဲ ဆရာႀကီးလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ကုိ ျပင္စမ္းပါ၊
-ငါက ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာဟဲ့
အလုပ္အားရက္တစ္ရက္မွာ အရက္ေသာက္မိလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးစကားမ်ားၾကသည္၊ ျဖဴျဖဴက အဲမွာတြင္ မရပ္ေသး
-နင္တုိ႔လုိ ေပါပ်က္ပ်က္ေယာက်္ားေတြေၾကာင့္ ကရင္မေတြက ကုိယ့္ကရင္ေယာက်္ားေတြကုိ အားမကုိးရဲတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ အရြယ္က မေရာက္ခ်င္ေသးဘူး၊ အရက္ကေလးတျမျမနဲ႕၊
-ေဟ့ ေဟ့ မဆုိင္တာေတြ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕ ကုိယ့္ဘာသာကုိ တစ္ျခားေတြကုိ ႀကိဳက္ခ်င္တုိင္း ငါတုိ႕ေယာက္်ားေတြကုိ နွိမ့္ခ်မေျပာနဲ႕၊
-စမ္းသိမ္းေထာင္… နင့္ကုိ ငါစကားနုိင္လုေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အတည္ေျပာေနတာ၊
နင္စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ျပန္ၿပီးေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ ဘယ္မွာလဲ အရည္ခ်င္းရိွတဲ့ ကုိယ့္အမ်ိဳးေတြ၊ ကုိ္ယ့္အသုိက္အၿမဳံ၊ ကိုယ့္က်င္းထဲမွာပဲ ေရာင့္ရဲေနၿပီး ဘာမွ တုိးတက္ခ်င္ စိတ္မရိွတဲ့အျပင္ အရက္သမားလည္းျဖစ္ဆုိေတာ့ ပုိဆုိးတယ၊္
စကားလမ္းေၾကာင္းေတြ ဘယ္လုိကေနဘယ္လုိေျပာင္းသြားတယ္မသိ၊ သူမက မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႕ ေျပာေနသည္။
-ကဲ ထားပါေတာ့ ဒါေပမယ့္ နင္၀ါးလုံးရွည္ႀကီးနဲ႕ေတာ့ သိမ္းက်ဳံးၿပီး မရမ္းသင့္ပါဘူး၊
-ငါက ၀ါးလုံးရွည္နဲ႕ ရမ္းေနတာမဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ ျဖစ္ေနတာကုိေျပာတာ၊ ငါတုိ႔လုိ မိန္းမသားေတြက ကုိယ့္လူမ်ိဳးထဲကေန အရည္ခ်င္းရိွၿပီး အားကုိးရမယ့္ ေယာက္်ားေတြ ရွာဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး ဒါကုိပဲ နင္ကမ်ား ငါ့ကုိ ကိုယ့္ႀကိဳက္ခ်င္တုိင္း အေၾကာင္းရွာေလွ်ာက္ေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ေသးတယ္၊
မထင္မွတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စကားတစ္ခြန္းက သူမရင္ကုိ ထုိမွ်အထိ ထိခုိက္သြာမယ္ဆုိတာ မထင္မိခဲ့ပါ၊ အခုေတာ့ ထုိစကားအတြက္ ေနာင္တရၿပီး သူမခံစားခ်က္ကုိ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္ ကုိယ္ခ်င္းစာမိသြားသည္၊
-နင္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မၾကည့္နဲ႕ ငါ့အေဖကုိပဲၾကည့္၊ သူအရက္မေသာက္တတ္ခင္တုန္းက ငါတုိ႔ မိသားစု ဘယ္ေလာက္သာယာခဲ့သလဲ၊ အခု နင့္အၿမင္ပဲေလ၊ တစ္ခ်ိန္လုံး အရက္ကုိပဲ ဖက္တြယ္ေနတာ၊ မိသားစု အေပၚ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ျပန္္ၿပီး ဂရုစုိက္နုိင္လုိ႔လဲ၊ နင္လဲ ဒီလုိပုံပဲျဖစ္လာၿပီး ေရွ႕ေလွ်ာက္ နင့္ကုိ အားကုိးဖုိ႔ ငါဘယ္လုိ စဥ္းစားရမလဲ၊
ေနာက္ဆုံး စကားတစ္လုံးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကုိ ေဖာက္ထုတ္မတတ္ နာက်င္စြာ ခံစားလုိက္ရသည္။
-ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျဖဴရယ္၊ ငါနင့္ကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိ္န္မွာ နင္အားကုိးရမယ့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ ငါနင့္ကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာကတိ ေပးပါတယ္၊ နင္ယုံၾကည္လုိက္ပါေနာ္၊
သူမလက္ဖ၀ါးနုနုကုိဆုပ္ကုိင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ခုိင္မာစြာ ကတိစကားေပးလုိက္ေတာ့ ၀မ္းသာၾကည္နူးစြာ ၀င္လက္သြားေသာ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကုိ ငုံ႕ၾကည့္ၿပီး
-နင့္ကုိ ငါယုံၾကည္ပါရေစ စမ္းသိမ္းေထာင္ရယ္-
ပခုံးထက္မွီခုိရင္း ျဖဴျဖဴက ဆုိ႕နင့္စြာ ေျပာရွာသည္။
-အခုကစၿပီးယုံၾကည္လုိက္ပါ၊ တစ္သက္လုံးစာအတြက္ ယုံၾကည္လုိက္ပါ ျဖဴျဖဴ၊
ကြ်န္ေတာ္လည္း အေလးအနက္ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ မိမိလူမ်ိဳး၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ဘာသာစကားကုိ ျမတ္နုိးခ်စ္ခင္ေသာ ကုိေထာင္ဖန္း၊ မိမိလူမ်ိဳးကုိ တုိးတက္ျမင့္မားေစခ်င္ ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူ၊
မိမိလူမ်ိး ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ စာေပကုိ မသိခဲ့ေသာကြ်န္္ေတာ္၊ မိမိလူမ်ိဳးက မိမိကုိ အားကုိးခ်င္စိတ္ ရွိေအာင္ မစြမ္းေဆာင္နုိင္ေသးသည့္ကြ်န္ေတာ္၊
မိမိခ်စ္သူက မိမိကုိ အားကုိးခ်င္သလုိ အျခားေသာ ကရင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္လည္း မိမိလူမ်ိဳးခ်င္းကုိ အားကုိးခ်င္စိတ္ရိွမည္မွာမလဲြ…
အျခားကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္လည္း သူမက မိမိအေပၚ ေျပာခဲ့သလုိ အမွန္တကယ္ပင္ အားကုိးခ်င္စရာမရိွေလာက္ေအာင္ မိမိလူမ်ိဳး ေယာက္်ားေလးမ်ား အရည္ခ်င္းနိမ့္ပါးကုန္ၿပီေလာ..စသည္ စသည္
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ရင္ထဲ ျပည့္သိပ္လာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ…
ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ိဳး
ကြ်န္ေတာ့္စာေပ
ကြ်န္ေတာ့္ယဥ္ေက်းမႈ
ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူအတြက္..
ဦးဆုံး သူမ်ားတကာကုိ မေျပာခင္ မတုိက္တြန္းခင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ ျပင္ဆင္ရအုံးမည္၊
ထုိ႕ေနာက္မွ ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ တုိက္တြန္းရမည္ဟု အခုိင္အမာဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ….
ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးသားလုိက္သည္၊
မိမိကုိယ္ကုိ အစျပဳပါ-ဟူ၍…။
ေရးသားသူ- သီအုိရို
မွတ္ခ်က္= အသုံးႏႈန္းအထားသုိ အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ထားရုံကလဲြၿပီး ေရးသားသူ၏ဇာတ္လမ္းအတုိင္းျဖစ္သည္။
မူရင္း. ၂၀၀၆ခုႏွစ္ထုတ္ေ၀ေသာ ပုိးကရင္မဂၢဇင္း။
Thursday, January 22, 2009
ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေရွးဦးသမုိင္းအက်ဥ္း
ထီ့ေဆ့ေမ့ယြား ေခၚ ထီးဆဲ့မဲ့ယြား
လူမ်ိဳးတုိင္းသည္ မိမိတုိ႔၏သမုိင္းကုိ သားစဥ္ေျမးဆက္လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ပုိးခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ သမုိင္းဟူသည္ ေဖာာက္ဖ်က္၍ ရနုိင္ေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေပ။
ပုဂံရာဇ၀င္ကုိ တုတ္ထမ္းေျပာရတယ္ ဟု အဆုိရိွလွ်င္ ပုဂံရာဇ၀င္ထက္ ေရွးက်သည့္ ကြ်နု္ပ္တုိ႕ ကရင္တုိင္းရင္းသာတုိ႔၏ ေရွးဦးသမုိင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာရာတြင္ သုေတသီတုိ႔ အျငင္းပြားဖြယ္ရာရိွပါက အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေပ။
ကြ်နု္ပ္တုိ႕ ကရင္တုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ေရွးကပင္ လူႀကီးမိဘမ်ား၏ ဆုံးမစကားကုိ တရုိတေသမွတ္သားလုိက္နာတတ္ၿပီး ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားအား ျပန္လည္သြန္သင္ဆုံးမျခင္းျဖင့္ သမုိင္းအေထာက္အထားမ်ားကုိ ခုိင္ခုိင္လုံလုံ ထိန္းသိမ္းလာ နုိင္ခဲ့သည္။ ယင္းသမုိင္းအေထာက္အထားမ်ားအနက္ ထီ့ေဆံေမ့ယြားေခၚ ထီးဆဲ့မဲ့ယြား ေဒသသည္ ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔ တစ္ခ်ိန္က အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ေနရာေဒသျဖစ္ေၾကာင္းကုိ အမ်ားကၾကားဖူးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ယင္း ထီ့ဆဲ့မဲ့ယြား ေဒသသည္ မည္သည့္တုိင္းျပည္ေဒသ တြင္ ရွိသည္ကုိ မွန္းဆမရနုိင္သူ မ်ားလွသည္။
ထီ့ဆဲ့မဲ့ယြား ဟူသည္ ေရစီးရာတြင္ သဲတုိ႔ ေမ်ာပါေနေသာ ျဖစ္ေခ်ာင္းေဒသ ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ယင္းေဒသကုိ မႏုႆပထ၀ီေဗဒႏွင့္ သမုိင္းပညာရပ္မ်ားစသည္တုိ႔ျဖင့္ သိပၸံနည္းက် ေလ့လာရွာေဖြပါက တရုတ္ျပည္ေတာင္ပုိင္း တစ္ေနရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ေပါင္း (၃၅၀၀)ေလာက္က တည္ရိွခဲ့ေသာ အုိေအစစ္ ယဥ္ေက်းမႈ ပုံသ႑ာန္ျဖစ္ၿပီး၊ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စုိက္ပ်ိဳး ေမြးျဖဴေရး အသင့္အတင့္လုပ္ကုိင္၍ အေျခခ်ေနထုိင္ၿပီး မိသားစု အိမ္ေထာင္စုတုိ႔ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကသည့္ ေဒသျဖစ္သည္။
ထုိေဒသတြင္ ကရင္ေရွးဦးလူတုိ႔သည္ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေက်ာ္ ေနထုိင္ခဲ့ဟန္ရိွၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားတိမ္ေကာမႈႏွင့္ မုိးေရလွ်ံမႈတုိ႕ေၾကာင့္ စုိက္ပ်ိဳးခင္းမ်ား လူေနအိမ္မ်ားပ်က္ဆီးခဲ့ရၿပီး တုိးပြားလာေသာ လူဦးေရအတြက္ ေထာက္ပံ့နုိင္သည့္ အေျခအေနမရိွေတာ့သျဖင့္ ေနရာအသစ္ရွာေဖြရန္ အုပ္စုခဲြၿပီး ေတာင္ဘက္အရပ္မ်ားသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကရာ ယေန႕အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသအႏွံ႕ ျပန္႕က်ဲေနထုိင္ၾကေသာ ကရင္လူမ်ိဳးစုမ်ားကုိ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။
မုိ႕ထိတ္ ဖထိတ္ ေခၚ မုိးထိ ပါးထိ
ကရင္ေရွးဦးလူမ်ိဳးတုိ႕သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသအႏွံ႕ အစုစုပ်ံ႕ႏွံ႕ ေနထုိင္ၾကေသာ္လည္း ထီေဆ့ေမ့ယြားေဒသမွ ထြက္လာစဥ္က အားလုံးတစ္ခ်ိန္တည္း ထြက္လာၾကသည္မဟုတ္ပဲ အနည္းဆုံး အုပ္စုႀကီး ႏွစ္စု ထြက္လာၾကသည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။ ယင္းအုပ္စုႏွစ္စုအနက္ ေရွးဦးစြာ ထြက္လာၾကသူမ်ားမွာ ဖခင္မ်ား သုိ႔မဟုတ္ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတရွိၿပီး အသက္ႀကီးေသာ ေယာက်္ားမ်ားဦးေဆာင္ျပဳေသာ အုပ္စုျဖစ္ၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာေဒသအသစ္ေတြ႕ရိွပါက က်န္ခဲ့ေသာ မိသားစုမ်ားကုိ ျပန္ေခၚရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထြက္လာၾကၿပီး ယင္းအုပ္စုတြင္ လုိက္ပါသြားသူမ်ားကုိ ေနာင္ကာလတြင္ ဖထိတ္ သုိ႔မဟုတ္ ပါထိ ေခၚ ဖခင္အႏြယ္ကရင္မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားဟု ေခၚတြင္လာခ့ဲသည္။ က်န္ခဲ့ေသာ မိသားစုမ်ားတြင္ အေတြ႕ႀကံဳျပည့္စုံေသာ မိခင္မ်ား သုိ႔မဟုတ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားက စီမံကြပ္ကဲ၍ ထုိေဒသမွ ထြက္ခြာေသာၾကေသာ မိသားစုမ်ား သည္ တစ္ေန႕တြင္ ျပန္လာေခၚမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ထီ့ေဆ့ေမ့ယြား ေဒသတြင္ ေနထုိင္လာခဲ့ရာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္လာေသာအခါ သဘာ၀ေဘးရန္မ်ားႏွင့္ ေနာက္ထပ္ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကေသာ အျခားလူမ်ိဳးစုမ်ားရန္ေၾကာင့္ ေရွးကထြက္ခြာသြားေသာ အုပ္စုေနာက္သုိ႔ ရွာေဖြလုိက္လာခဲ့ၿပီး ယင္းတုိ႔ကုိ ထီ့ေဆ့ေမ့ယြားမွ မုိ႕ထိတ္ သုိ႔မဟုတ္ မုိးထိ ေခၚ မိခင္အႏြယ္၀င္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္ဟု သမုိင္းပညာရွင္ အမ်ားစုက လက္ခံယုံၾကည္ထားၾကသည္။
ဖထိတ္ေခၚ စေကာကရင္အုပ္စုသည္ မဲေခါင္ျမစ္ေၾကာင္း သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္းမ်ားကုိ အဓိကအသုံးျပဳၿပီး ေတာင္ဘက္သို႕ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကရာ ယေန႕တုိင္ ယုိးဒယားျပည္၊ ျမန္မာျပည္၊ ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ ဗီယနမ္ေတာင္ပုိင္း၊ မေလးရွားေျမာက္ပုိင္းေဒသမ်ားသုိ႔တုိင္ေအာင္ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႕အႏွံ႕ ေနထုိင္ၾကသည္ကုိ ေတြ႕နုိင္ပါသည္။
မုိ႕ထိတ္ ေခၚ ပုိးကရင္အုပ္စုသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းတုိ႕ကုိ အထူးသျဖင့္ အသုံးျပဳၿပီး ဆင္းသက္လာခဲ့ၾကရာ ျမန္မာျပည္ျဖစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္ေဒသမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ယုိးဒယားျပည္အေနာက္ဘက္ျခမ္းေဒသမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထုိင္သည္ကုိ ေတြ႕ရေပမည္။
ကရင္သကၠရာဇ္ေရတြက္ျခင္း
ဒုတိယအသုတ္ျဖစ္ေသာ မုိ႕ထိတ္ေခၚ ပုိးကရင္အႏြယ္၀င္တုိ႔သည္ ခမ(၇၃၉) ႏွစ္ေလာက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုထဲသုိ႔ စတင္၀င္ေရာက္လာၿပီး ထုိကာလမွစ၍ ကြ်နု္ပ္တုိ႔ကရင္အမ်ိဳးသာ သကၠရာဇ္ကုိ သုေတသီတုိ႕ေရတြက္၍ ယခုႏွစ္ဆုိလွ်င္ ၂၇၄၈-ခုႏွစ္သုိ႔ ေရာက္လာခ့ဲပါၿပီ။
သုိ႔ျဖစ္၍ ယေန႕ ကြ်နု္ပ္တုိ႔ျပည္ေထာင္စုအတြင္း ျပန္လည္ဆုံစည္းၾကေသာ ဖခင္အႏြယ္၀င္ စေကာကရင္ အုပ္စုႏွင့္ မိခင္အႏြယ္၀င္ ပုိးကရင္ အုပ္စုတုိ႔မွာ တစ္ခ်ိန္က ထီ့ေဆံေမ့ယြားတြင္ တစ္ရြာတည္း သို႕မဟုတ္ တစ္အိမ္ေထာင္စုတည္းေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ မိဘမ်ားမွ တစ္မ်ိဳးတည္း တစ္ခုတည္းေသာ ေသြးရင္းသားရင္းညီအစ္ကုိမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကရင္လူႀကီးမ်ားက ဆုံးမေျပာၾကားခဲ့ေသာ ပုံျပင္မ်ား၊ ဆုံးမစကားမ်ား၊ စကားပုံမ်ားအရ မွန္ကန္ေၾကာင္း ျငင္းဆုိစရာမရိွသည့္အျပင္ ယင္းသမုိင္းစဥ္ကုိ ပုိမုိခုိင္လုံေစသည့္ သမုိင္းအေထာက္အထား မ်ားက ယေန႕အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသရိွလူမ်ိဳးစုမ်ား၏သမုိင္းကုိ ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ ယင္းတုိ႔အနက္ ကြ်နု္ပ္တုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္းကုိလည္း မွန္ကန္စြာ ေလ့လာေတြ႕ရိွနုိင္ပါသည္။
ကရင္ဟု ေခၚတြင္ျခင္း
ကရင္လူမ်ိဳးစုမ်ားကုိ ပညာရွင္မ်ားက ထုိင္းတရုတ္အႏြယ္၀င္မ်ားဟု မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။ ပညာရွင္တုိ႔၏ တင္ျပခ်က္အရ လူတုိ႔၏ ဦးေခါင္းခြံအေနအထားႏွင့္ ႏွာေခါင္းအေနအထားအရလည္းေကာင္း၊ စကားေ၀ါဟာရ ဘာသာေဗဒအရလည္းေကာင္း သတ္မွန္ေခၚတြင္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကရင္လူမ်ိဳးစုမ်ားမွာ ထုိ္င္း တရုတ္ အုပ္စုမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ မြန္ဂုိအႏြယ္၀င္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွရိွ လူမ်ိဳးအေတာ္မ်ားမ်ားက ယန္ ဟု ေခၚၾကၿပီး၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ကရင္ဟုေခၚၾကသည္။ ကရင္ဟူေသာ အေခၚကုိ မည္သည့္အခ်ိန္ကစၿပီး ေခၚၾကသည္ကုိ အတိအက်တင္ျပရန္ ခက္ခဲေသာ္လည္း ယင္းအေခၚသည္ အင္း၀ေခတ္မတုိင္မီ စတင္ေခၚထြင္ ခဲ့ဟန္ရိွသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ အယူအဆအရ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ရွမ္းလူမ်ိဳး(၃၀)တြင္ ထည့္သြင္း၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရာ ေကြ႕ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားကုိလည္းေကာင္း ဂြ်မ္းလူမ်ားကုိလည္း ေကာင္း၊ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားဟု ေဒသတစ္ေလွ်ာက္ ေခၚတြင္ၾကခဲ့သည္ဟု သမုိင္းပညာရွင္အခ်ိဳ႕ က ယူဆၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ပညာရွင္မ်ားက တစ္ခ်ိန္က ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းတြင္ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ကမ္းယံလူမ်ိဳးမွားမွ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္လာသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ားအား ယေန႔ ပုိးကရင္ျဖစ္လာသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ယူဆၾကသည္။
ယေန႔ရခုိင္ျပည္နယ္ေဒသတစ္ခ်ိဳ႕တြင္ ကမ္းယံ လူမ်ိဳးအနည္းငယ္ကုိ ေတြ႕နုိင္ရာ ယင္းတုိ႔မွာ ကရင္လူမ်ိဳးမွားႏွင့္မတူေၾကာင္းကုိလည္းေကာင္း၊ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီဟု သမုိင္းပညာရွင္အခ်ိဳ႕က ယူဆၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ပ်ဴလူမ်ိဳးတုိ႔၏ အဆက္အႏြယ္ကုိ ပဲခူးတုိင္းအေနာက္ဖက္ျခမ္းႏွင့္ ျပည္ၿမိဳ႕တစ္ဖက္တြင္ အႏွ႔႔ံအျပားေတြ႕ရိွနုိင္ ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိသူတုိ႔အားလုံးမွာ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟု ယုံၾကည္ၾကၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအသြင္သုိ႔ လုံး၀ေျပာင္းလဲသြားျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ျမန္မာစစ္စစ္မ်ား ႏွင့္ အေရာင္အေသြးမတူျခင္း၊ စကားေျပာရာတြင္ အသံ၀ဲပုံ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံထူးျခားျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ပုိးကရင္ျဖစ္လာသည္ဆုိေသာ ယူဆခ်က္မွာ မမွန္နုိင္ပါ။ သို႕ရာတြင္ ေရွးပ်ဴယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားခ်ိန္တြင္ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပုိးကရင္အႏြယ္အ၀င္မ်ားတုိ႔ ေရာေႏွာ ခဲ့ၾကသည့္ လကၡဏာအေထာက္အထားကား ထည့္သြင္းစဥ္းစားရေပမည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ယေန႕ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ ရုိးရာဓေလ့အခ်ိဳ႕သည္ ထုိေခတ္ ပ်ဴယဥ္ေက်းမႈ အခ်ိဳ႕တုိ႔ႏွင့္ နီးစပ္သည္ကုိ ေတြ႕ရိွနုိင္ျခင္း၊ မည္လည္သမုိင္းတြင္ ပ်ဴမင္း မ်ား ဟူေသာ အေရးအသားႏွင့္ပတ္သက္၍ ပ်ဴမွာ လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေဖာ္ျပရာျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ၿပဳံး ဟူေသာ အေခၚမွာ ျမန္မာစကားသံအရ ယရစ္သံပ်က္ျဖစ္၍ ပရုံး ဟူေသာအသံထြက္ၿပီး သံမွန္အေနအထားသုိ႔ေလ့လာပါက ပရုံး ဖလုံး ဖလုံ ဟူေသာ အသံမ်ားရဲ႕ မူလဇစ္ျမစ္ျဖစ္နုိင္ ၿပီး ယင္းအေခၚသည္ ယေန႕ ပုိးကရင္ တုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိေခၚေသာ ဖလုံ ဟူေသာ အေခၚႏွင့္ အသံထြက္တူသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိ႔အျပင္ နုိင္ငံျခားသားမ်ား၏ မွတ္တမ္း၀င္အေခၚအရ ျပည္ၿမိဳ႕ကုိ ပရုံး ဟုေခၚျခင္းသည္ ယင္း ေဒသတြင္ တစ္ခ်ိန္က ယေန႕ ဖလုံ ေခၚေသာ ပုိးကရင္လူမ်ိဳးစုတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ေဒသအျဖစ္ျဖင့္ ထင္ရွားခဲ့ေၾကာင္းကုိ ေရွးကရင္လူႀကီးမ်ားအဆုိႏွင့္ ယွဥ္ၿပီးသိနုိင္ပါသည္။
ျမန္မာသမုိင္းတြင္ ပါရိွသည့္ မြန္ ျမန္မာတုိ႔ ႏွစ္ေပါင္း(၄၀)စစ္ပဲြကာလတြင္ ျမန္မာမင္းမ်ား၏ အေရွ႕ဘက္စစ္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ စစ္ေတာင္းျမစ္၀ွမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ အမ်ားစုေနထုိင္ေသာ စေကာကရင္ လူမ်ိဳးစုမ်ားကုိ ျမန္မာမင္းတုိ႔၏ စစ္တပ္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ေစျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မြန္မင္းမ်ားႀကီးစုိးရာ ေဒသျဖစ္ေသာ ျမစ္၀ကြန္းေပၚႏွင့္ ေအာက္ပုိင္းရိွပုိးကရင္လူမ်ိဳးစုမ်ားကုိ မြန္မင္းမ်ား၏ စစ္တပ္တြင္ ပါ၀င္ေစျခင့္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကရင္လူမ်ိဳးႏွစ္စုအား မြန္ ျမန္မာတုိ႔က ခဲြျခားေခၚေ၀ၚျခင္းျဖင့္ စေကာကရင္အုပ္စုကုိ ျမန္မာကရင္မ်ား၊ ပုိးကရင္အုပ္စုကုိ မြန္ကရင္ သုိ႕မဟုတ္ တလုိ္င္းကရင္မ်ားဟူ၍လည္းေကာင္း ယေန႕တုိင္ေအာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေခၚေ၀ၚ ေနၾကေသးသည္။
သုေတသီတစ္ခ်ိဳ႕က ေတာင္ငူမင္းဆက္ကုိ ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔ စတင္တည္ေထာင္ေၾကာင္း အဆုိရိွၾကသည္။ ယင္းအဆုိမွာ မ်ားစြာ ေလၽွာ္ကန္လွေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ မြန္-ျမန္မာစစ္ပဲြ ကာလတြင္ စေကာကရင္လူမ်ိဳးစုတုိ႔သည္ စစ္ေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ နယ္ေျမေဒသ စုစည္းေနထုိင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေတာင္ငူမင္းဆက္ကုိ စတင္တည္ေထာင္ရန္ အင္အားအထူးေကာင္းမြန္လ်က္ရိွမည္မွာမလဲြေပ၊ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ သမုိင္းတြင္ ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔ မွတ္တမ္းမ၀င္သည္မွာ ကရင္လူ မ်ိဴးတုိ႕၏ ေအးေဆးစြာ ေနထုိင္လုိေသာစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ အားနည္းေသာ သဘာ၀တုိ႔ေၾကာင့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား၏လက္ေအာက္တြင္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ေနထုိင္ၾကရကာ မိမိတုိ႔ဓေလ့ထုံးစံတစ္ခ်ိဳ႕ ႏွေမ်ာဖြယ္ရာ ဆုံးရွဴံးရျခင္းႏွင့္ တစ္ေဒသႏွင့္ တစ္ေဒသဆက္သြယ္ရန္ ေ၀းလံခက္ခဲေသာ ေနရာေဒသမ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကရေလသည္။
စေရွာင္ဖန္း(အင္းစိန္)
၂၀၀၆-ထုတ္ ပုိးကရင္မဂၢဇင္းမွ
Monday, January 5, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)
